Peak TV shows: zijn ze boeken & films voor dummies?

© Seismic

Het internet staat vol met posts over de Amerikaanse peak TV, ofte het hoogtepunt in televisieprogramma’s op vlak van kwantiteit en kwaliteit. Wijzelf genieten daar ook graag eens van, wat begon in onze jongere jaren toen we liever voor de televisie zaten dan naar het ene park of het ene café te gaan in het kleine gehucht waar we opgroeiden. Al snel begonnen we van televisie te houden, toen programma’s zoals The Sopranos en Six Feet Under op het scherm verschenen, en klassiekers zoals Twin Peaks en The Prisoner als herhalingen te zien waren. Maar op dit moment reageren we zo op televisie: we zijn het kotsbeu.

Vroeger was het leven simpeler, en was het een grotere uitdaging om een goed televisieprogramma te vinden. Tegenwoordig hebben we HBO dat op consistente basis kwaliteit aflevert (Westworld en Silicon Valley!), normale netwerken die één keer op de tien ook iets goed maken (shout-out to The Good Place!), kleinere spelers zoals AMC & Showtime die weten te scoren met dingen zoals Breaking Bad en de terugkeer van Twin Peaks, streaming services zoals Netflix & Amazon Prime die toppers afleveren zoals Bojack Horseman and Transparent, en dan YouTube Red dat zeer hard probeert. Wat weten we niet juist, maar ze proberen echt, jongens.

We leven eigenlijk in een tijdperk waar je al je vrije tijd kan vullen met goeie televisieprogrammatie. En wij zijn er zeker van dat er een hoop mensen zijn in onze sociale cirkels die juist dit doen. En het is enorm irritant aan het worden.

Momenteel kan het ons allemaal niet veel schelen wat de hipste nieuwe televisieserie is. We kijken niet naar Narcos. Mindhunter mag voor ons onder een auto lopen.  Go fuck yourself, Halt and Catch Fire. Een paar jaar terug voelde televisie magisch aan, en konden we uren of zelfs dagen spenderen op verschillende forums en sites om te speculeren waar die ijsbeer in Lost net vandaan kwam. Bleek dat dit totaal irrelevant was voor het verhaal, maar voor ons kwam het grootste genot uit de schattenjacht die op het web actief was.

Tegenwoordig ontbreekt dit. Iedereen is alles aan het bekijken, en de discussie die we het merendeel van de tijd horen is: “Ik heb net [programma X] bekeken. Het was goed! Je moet het bekijken.”, gevolgd door iemand die vraagt “en wat bekijk je daarop dan??? Je moet [programma Y] bekijken.”. Websites spugen artikels uit over programma’s waar niemand na ze te bekijken hoeft over na te denken. Want echt, wie leest die samenvattingen van Designated Survivor? Reveal yourself!

Het ophemelen van televisie als held in een wereld vol met slechte filmproducties uit Hollywood is uiteindelijk ook gewoon fout. Regisseurs laten in interviews weten dat film dood is, en het beste op televisie te zien is. Het is dan misschien wel zo dat mid budget producties moeilijker te maken zijn, maar dat wil totaal niet zeggen dat er niets goed te zien is. Dit jaar alleen maakte Hollywood het fantastische big budget Blade Runner 2049, mid budget Baby Driver en het low budget Get Out en A Ghost Story.

Get out en Blade Runner 2049 zijn twee verschillende films, beide met kenmerken die quasi altijd ontbreken in films. Bij de eerste is het de grootte van de wereld, bij de ander intensiteit. Een verhaal uitrekken tot 80 uur betekent niet dat je een sterke karakterstudie in elkaar gebotst hebt, maar dat je zitten peuzelen hebt. Televisie is een medium voor schrijvers, film eentje voor regisseurs. Verschillende vormen die verschillende voordelen en nadelen hebben.

De vergelijking met film houdt dan ook geen stand. Game of Thrones is geen fantasy epic dat als een langere film speelt. We zagen betere CGI draken in Reign of Fire en die is ondertussen al 15 jaar oud. Fuck your dragons, Game of Thrones.

Wat dan met karakterisering? Wat je domweg voorgeschoteld krijgt op TV is niets vergeleken met het juiste boek, waarbij je zelf moet visualiseren hoe de wereld waarin personages zich bevinden eruit ziet. Het spijt ons dit te zeggen, maar we denken echt niet dat Weeds better is dan John Updike’s Rabbit Armstrong reeks als het aankomt op karakterisering.

En toch, we haten televisie niet. We bekijken nog altijd te veel shows. Maar het is noodzakelijk te diversifiëren in het leven, in plaats van één vorm van media als oppervorm te bestempelen.

Misschien ben je het daar niet mee eens, en dan horen we dat ook graag in de comments. Maar voor je dit artikel sluit, willen we je nog één tip geven: laat je niet dwingen een televisieserie uit te kijken waar je niet van geniet. Als het nog eens voorvalt dat iemand je wijsmaakt dat je een paar afleveringen of seizoenen moet volharden bij een serie vooraleer die echt goed wordt, alhoewel je al meer dan een uur hieraan besteedt hebt, stop er dan toch gewoon mee. Zeg hen dat het je allemaal niet kan schelen. Dat je liever een boek leest of een film bekijken. En dat die draken uit Game of Thrones er echt klote uitzien.