Recensies van Wheelman en Gerald’s Game: Netflix Originals

Wij mogen dan wel niet volledig overtuigd zijn van de Netflix original films, maar dat maakt niets uit voor de streaming giant. In 2018 plant het bedrijf al om 80 nieuwe films te maken, in een poging niet langer vast te zitten aan het betalen van rechten aan andere filmproductiehuizen. Twee van hun nieuwste releases vonden we best te pruimen: Wheelman en Gerald’s Game.

Wheelman (regie: Jeremy Rush, cast: Frank Grillo, Shea Wigham): We zijn niet zeker waarom het zo lang duurde vooraleer Frank Grillo wat grotere rollen te pakken kreeg, maar we zijn blij dat dit tijdperk eindelijk aangebroken is. Grillo is een zeer bekijkbare figuur die geen nood heeft aan de allure van een filmster. Denk Roy Scheider in The French Connection, in plaats van Gene Hackman. Dat helpt enorm bij Wheelman, waarin een ontsnappingschauffeur poogt te ontsnappen aan de anonieme baddie die hem bedreigt.

De grote gimmick is dat voor het merendeel van de tijd Wheelman de camera in de auto houdt, waardoor we enkel glimpen krijgen van de actie die zich daarbuiten afspeelt. Dit werkt voor het merendeel van de film, dankzij Grillo die overtuigend de wanhoop van zijn naamloze protagonist portretteert.

We kunnen uiteraard Wheelman niet vermelden zonder te erkennen dat die raakvlakken vertoont met Locke, waarin Tom Hardy’s leven ook in elkaar zakt, én waar de camera ook in de auto blijft. In tegenstelling tot die film is Wheelman een pak pulpier, mét een leuke bijrol van Shea wigham. Wheelman raakt jammer genoeg niet in één stuk tot over de – uh – eindstreep, met een derde akte die wat routineus is, maar aangezien de film slechts 82 minuten lang is, is dat geen groot drama.

Gerald’s Game (regie: Mike Flanagan, cast: Carla Gugino, Bruce Greenwood): Over films gesproken die moeite hebben in de derde akte: Gerald’s Game werd ook recent toegevoegd op Netflix. En toch, het is een goed jaar voor verfilmingen van Stephen King’s boeken, want Gerald’s Game – waarin Carla Gugino vastgeketend zit aan een bed nadat haar man een hartaanval heeft tijdens een seksspelletje – is best goed. Verwacht gewoon niet te griezelen zoals bij IT, want dit een meer psychologische film.

Wij verwachtten iets te zien te krijgen zoals Buried, maar dan met Gugino en niet Ryan Reynolds die probeert te ontsnappen uit een claustrofobische situatie. Dat bleek niet het geval te zijn, want de film is een bij momenten ontroerend portret over waarom bepaalde mensen er voor kiezen slachtoffers te blijven in het leven. Het wordt best melig op bepaalde momenten, maar Gugino is sterk genoeg om de film recht te houden.

Verwacht – zoals gewoonte is bij Stephen King – echter geen sterk einde. In plaats daarvan is er een bevreemde coda die geheel overbodig is.