Kong: Skull Island bestaat
Er is niet veel meer dat we over Kong: Skull Island kunnen zeggen dan dat het bestaat. Wat we zien kregen is niet echt goed, maar ook niet slecht. Wie één van de trailers gezien heeft, kan een film verwachten die de pitch daarvan niet overtreft: Apocalyse Now meets monster movie! Achteraf gezien had dit concept voor ons eigenlijk mogen bestaan als een pure YouTube video, één van die mockup trailers die op het internet gedeeld worden voor twee weken en dan uit ons collectief brein verdwijnt.
Skull Island kun je zeker geen lelijke film noemen. Er zitten een hoop shots in waarop we – intern – reageerden met “oh, dat was best cool”. Het grote probleem is dat het daarbij blijft, met geen enkel moment dat de “Apocalypse Now meets Kong” pitch overtreft. Dit is geen film die op zijn eigen benen kan staan, het is er eerder eentje dat vol zit met referenties naar andere toppers. Dit probleem beperkt zich niet enkel tot het verhaal. Neem bijvoorbeeld de soundtrack: typ “Vietnam Songs” in op Spotify en je krijgt een lijst dat praktisch alle nummer van de film bevat.
Het wordt dan ook vrij snel duidelijk tijdens Kong: Skull Island dat deze film niet gemaakt is door iemand die iets wil zeggen over Vietnam, of oorlog in het algemeen. In plaats daarvan is deze gemaakt door iemand die houdt van film, en dan vooral klassiekers zoals Apocalypse Now, maar niets van thematiek weet te schetsen dat die film zo eeuwig relevant maakte. Geen enkel personage in het Kong universum voelt als meer dan een persiflage aan, waardoor het eerder lijkt alsof we Apocalypse Now met speelgoedfiguurtjes bekijken.
Natuurlijk hoeft het niet fout te gaan wanneer je een oorlogsfilm combineert met een monsterfilm. Kijk bijvoorbeeld naar Predator, dat door cast en dialoog erin slaagt ons van begin tot einde te betrekken.
